Di lestn kholar håm gelebet in a khlummaz haus gemacht gåntz pitt khnott, 'z tach o, dartrunkht in tiavarste tiav von Tunkhlbalt; sèmm, di raisar von puachan, von oachan un von åndarn staudn soinse geflèchtet asó folkat ke da håm augehaltet di sunn. di sunn, defàte, izta gelånk zo pora inn lai in di khaltn bintartage, balda alle di löapar soin gest gevallt, ma di hatt allz ummaz gemucht vorsan: “Mage?” Di laüt boda håm gelebet in sèll haus soin abegeståmp vonan altn folk herkhennt vo gåntz bait, un niamat hatt gehatt an nåm soi sèlbart, di nachparn håmse lai gerüaft alle genoatn“ di kholar”. Niamat hatt gehatt an nåm, auz baz ummaz, pezzar ummana, disar nåm iz gest: Melissa. Umenumm in haüsle von kholar håmda getempft, tage un nacht, sött sbartze hügela bodase soin untartuscht pinn balt, dar sèll o allar sbartz. Di kholar sèlbart håm auzgesek pittnan tunkhln gesicht un soin gest ågelekk lai gåntz sbartz, ke, schaugante gerècht, iz gest daz peste gerüsta, haltante kunt vodar arbat bosa håm gemacht. “Nò, nò un nò i bart nèt stian an uantzegen tage mearar in ditza haus, ma baz khüde an tage, njånka an ur, njånka an minutt. I pin süaz un saur vo allz ditza sbartz. Opòrkokån! I hån draitza djar, i pin miga mear a taidekhinn azpe dar sèll hottar vo moi pruadar.” Melissa in sèll morgan iz gest augestånt sbartzloune. Alle di vert boda dar tatta hatt gesek soi diarndle asó zorne, hattarz gerüaft, hattz genump afte schoaz un hatten hèrta khött: “Melissa, Melissa lirn z’schauga drinn in di sachandar, ke vil vert di sèlnen boda auzzalt soin sbartz, drinn håmsa an seal gevèrbet pitt alln in varm, un di sèlnen boda auzzalt soin gevèrbet in drinn soinsa sbartz azpe dar pon von khezzl.”
|